Kendi Doğasında Çözülenler
İçimde raydan çıkmış bir tren, trenin içinde oturan tek yolcu ben. Matruşka gibi iç içe, kaotik ve belirsiz bir yolculuk var bedenimde. Raydan her çıkışta içim ölüyor sadece, dışım ise midem gibi bulanıyor. Çürüyen bir trenin içimdeyim, kemoterapinin yanıt vermediği kanserli, rayları mezarlıklarda açık arttırmaya çıkarılmış bir tren. Yarım kalan bir şeyler var adımlarımda ve diğer yarısı bu dünyada değil. Olaysız dağılıyorum her düşüncemde, evrene yaptığım basın açıklamasında. Kendi doğamda çözülüp kafa tutuyorum Tanrı’ya. Tanrı önemsemiyor, içimdeki odaların kapısını çarpıp sızıyorum kerahat vakti. Kalkınca yine aynı durak, aynı mide bulantısı, aynı çırpınışlar. Kanım dolanmaya nazlanmış, organlarıma zam gelmiş gibi bozuk ritimdeler. Bir deux ex machina istiyorum Tanrı’dan, su kartı takılınca gelen gürlemenin cenabetliğimi sona erdireceğine inandığım..
Yorumlar
Yorum Gönder